چگونه یک نو اختر بوجود می آید ؟

چگونه یک نو اختر بوجود می آید ؟   

 

برای دیدن کلیپ روی تصویر کلیک کنید .

نرم افزار Newton's Aquarium

Newton's Aquarium 

توجه: برای دانلود فایل، آدرس زیر را در آدرس بار خود کپی کنید.

توجه داشته باشید  هنگامی که نرم افزار را نصب کردید می بایست  از  نسخه آزمایشی آن  که با نام run trial نمایش داده شده است استفاده کنید.

http://www.uploadfa.net/forblog/uploads/1359705648.rar

---

نمونه ای از کار با این نرم افزار:

ابرنو اختری در کهکشان مارپیچی M101 کشف شد

ابرنو اختری در کهکشان مارپیچی M101 کشف شد

طی ماه های گذشته این دومین نو اختر در فراسوی کهکشان ماست که کشف میشود. 10 خردادماه 1390 ستاره شناسی فرانسوی به نام Amédée Riou جرمی از قدر 14 را در کهکشان M51 کشف کرد که با مقایسه با تصاویر قدیمی تر از این کهکشان کشف نو اختری جدید اعلام شد.  تلسکوپ 1.2 متری رصد خانه جنوبی کالیفرنیا نو اختری از قدر 17.2 را با سیستم ردیاب نو اختری خودکار این رصد خانه در 24 آگوست 2 شهریور ماه در کهکشان مارپیچی M101 در صورت فلکی دب اکبر کشف کرد.   هنگامی که تمام سوخت هسته‌ای یک ستاره با جرم بیشتر از حد چاندراسکار (۱٫۴۴ جرم خورشیدی) به پایان برسد، نیروی گرانش برتری یافته و ستاره شروع به انقباض می‌کند. دراین حالت به دلیل عدم وجود فشار کافی داخلی، ستاره شروع به فروریزش می‌کند، برای وقوع یک انفجار ابرنواختری سرعت فروریزش باید بسیار زیاد باشد. فشار روی هسته ستاره سبب فشردگی آن می‌شود که در نتیجهٔ آن الکترون‌ها و پروتون‌های مجزا ترکیب شده و نوترون‌ها را به وجود می‌آورند زیرا در آن فشار شدید تنها نوترون‌ها می‌توانند وجود داشته باشند. سرانجام بخش بیرونی ستاره منفجر شده و تبدیل به سحابی ابرنواختری می‌شود. کهکشان یکی از شناخته شده ترین کهکشان های مارپیچی. صفحه عظیم آن شامل ستارگان، غبار و گازها 170000 سال نوری عرض ( تقریبا دوبرابر قطر کهکشان راه شیری ) دارد. تعداد ستاره این کهکشان حدود 1000 میلیارد برآورد می شود. تقریبا 100 میلیارد آن، از نظر درجه حرارت و چرخه زندگی، ستارگانی نظیر خورشید هستند

دنباله دار گاراد Garradd نزدیک میشود

تصویر دنباله دار گاراد زمانی که از روی ستاره های طلایی رنگ خوشه کروی M71 عبور میکند   را نشان میدهد. عکس از Nick Howes دنباله دار گاراد C/2009 P1  Garradd  به صورتی آرام آسمان شمالی را طی میکند تا   در ماه های آینده یکی از پرنورترین دنباله دارها برای رصدگران آسمان شب باشد.  گاراد دنباله دار کم نوری بود که دو سال پیش ستاره شناسی استرالیایی به همین   نام آن را کشف کرد. قدر این دنباله دار هم اکنون حدود 9 است و براحتی در دوربین های   دوچشمی متوسط و تلسکوپ های کوچک به صورت جرمی کم سو و مه آلود   قابل مشاهده است. نقشه حرکت این  دنباله دار در آسمان( تاریخ ها به میلادی است) گاراد در اواخر اسفند امسال و اوایل فروردین سال 1391 به نزدیک‌ترین فاصله‌ به زمین   می‌رسد و از فاصله  ۳۲ میلیون کیلومتری زمین جایی در صورت فلکی دب‌اصغر قابل مشاهده خواهد بود. تا آن موقع قدر این دنباله دار وضعیت مطلوبتری خواهد یافت.

دنباله دار گاراد  Garradd نزدیک میشود

ده واقعیت جالب در مورد سیاره زمین

ده واقعیت جالب در مورد سیاره زمین  

1.      صفحات هموار زمینی، این سیاره را محل مناسبی ساخته

عکس کره ی زمین بوسیله ی  ویوجر 2 

زمین یگانه سیاره دارای صفحه هموار در منظومه شمسی است. پوسته یا قشر بیرونی زمین به مناطق مختلف بنام صفحه های هموار زمین ساختی تقسیم شده اند. این مناطق بر فراز ماگما یا خمیر مواد معدنی داخلی زمین شناور بوده و می توانند برخلاف هم حرکت کنند. هر گاه دو صفحه با هم برخورد کنند، امکان دارد یک صفحه زیر صفحه دیگر برود. این پروسه بسیار مهم است. زمانیکه گیاه های میکروسکوپی در آبها می میرند به عمق ابحار سقوط می کنند. طی مدت بسیار طولانی، بقایای این نوع حیات که سرشار از کاربن شده اند، دوباره به قسمت داخلی زمین می روند و بازسازی می شوند. این گیاهان کاربن را از اتموسفیر زمین تخلیه می کنند و در نتیجه ما را در برابر اثرات گلخانه ای نجات می دهند و مانع آنچه که در زهره اتفاق افتاده، می گردند.

 بدون صفحه های هموار زمینی، هیچ راهی برای بازسازی کاربن وجود نداشته و در نتیجه زمین بیش از حد داغ می گردد.

  2.      زمین تقریبأ یک کره یا گوی است

شکل زمین را می توان بصورت کره ای که در قطبین پهن شده تصور نمود. در واقع یک گوی است، اما گردش زمین باعث می گردد تا در استوا متورم شود. بدین معنی است که اندازه گیری از قطب تا قطب دیگر حدود 43 کیلیومتر کمتر از قطر زمین در استوای آن می باشد.

با اینکه بلندترین کوه روی زمین البرز، اما دورترین کوه از مرکز زمین کوه چیمبورازو در اکوادور می باشد.

 3.      زمین اکثرأ از آهن، اکسیژن و سیلیکون ترکیب شده

اگر بتوانیم زمین را به ستون های جداگانه مواد معدنی تقسیم کنیم در آنصورت 32.1 درصد آهن، 30.1 درصد اکسیژن، 15.1 درصد سیلیکون و 13.9 درصد مگنیزیم می باشد. طبعأ اکثر این مقدار آهن در هسته زمین قرار دارد. اگر بتوانید به زیر زمین بروید و هسته آن را بررسی کنید، می بینید که 88 درصد از آهن تشکیل شده است.

 47 درصد پوسته یا قشر زمین را اکسیژن تشکیل داده.

 4.      70 درصد سطح زمین را آب پوشانیده

وقتیکه فضا نوردان برای اولین بار به فضا رفتند و با چشم سر به زمین دیدند، آن را سیاره آبی ( آبی رنگ) نامیدند و این جای تعجب نیست. زیرا 70 درصد سیاره ما را اقیانوس ها پوشانیده و 30 درصد باقیمانده آن زمین خشک و سفت است که بالاتر از سطح بحر قرار دارد. 

 5.      اتموسفر زمین تا 10 هزار کیلومتر گسترده است.

اولین 50 کیلومتر یا اندکی بیشتر اتموسفیر بسیار غلیظ و متراکم است، اما کل اتموسفیر تا 10 هزار کیلومتر بر سطح زمین امتداد دارد. خارجی ترین لایه اتموسفیر را، جو خارجی (exosphere) می نامند که در ارتفاع 500 کیلومتر از زمین آغاز می شود. چنانچه گفته شد این پوشش تا 10 هزار کیلومتر بالا می رود و در آن قسمت، ذرات یا عناصر آزاد و خودگردان می توانند از کشش یا گرانش جاذبه ای زمین فرار کنند و توسط باد های خورشیدی پراکنده شوند.

اما این قسمت بالائی به شدت رقیق و نازک است. قسمت عمده اتموسفیر زمین پائین نزدیک زمین قرار دارد. در واقع، 75 درصد اتموسفیر زمین در 11 کیلومتر اول بالای سطح زمین می باشد.

  6.      هسته مذاب آهنی زمین یک میدان مقناطیسی ایجاد می کند

زمین شبیه یک مقناطیس بزرگ است که در بالا و پائین و در واقع نزدیک به قطب های جغرافیایی دارای قطب های مقناطیسی می باشد. این میدان مقناطیسی از سطح زمین تا هزاران کلیومتر به دور امتداد یافته و منطقه ای را ایجاد کرده که بنام مقناطیس کره ( مگنتوسفر) یاد می شود. ما باید مدیون مقناطیس کره باشیم، زیرا در نبود آن ذرات باد های خورشیدی با زمین برخورد نموده و سطح آن را در معرض مقدار زیاد تشعشعات یا تابش های خورشیدی قرار می دهد. اما مقناطیس کره باد های خورشیدی را به دور زمین هدایت نموده و ما را در برابر آسیب آن محافظت می کند.

 دانشمندان فکر می کنند که میدان مقناطیسی توسط هسته بیرونی مذاب زمین؛ جائیکه گرما، باعث ایجاد حرکت انتقالی گرمای ذرات هدایت شده می گردد. این امر باعث ایجاد جریان های الکتریکی می گردد که میدان مقناطیسی را بوجود می آورد.

7.      گردش زمین بدور محورش 24 ساعت زمان نمی برد

در واقع 23 ساعت و 56 دقیقه و 4 ثانیه است. این مدت زمانی است که زمین یکبار بدور محور اش می چرخد و اخترشناسان آن را یک روز نجومی می نامند. پس حالا متوجه شدید که یک روز 4 دقیقه کمتر از مدتی است که قبلأ فکر می کردید. شما فکر می کنید که این زمان با گذشت هر روز زیاد می شود و طی چند ماه روز شاید شب گردد و شب روز گردد.

 اما به یاد داشته باشید که زمین بدور خورشید می گردد. هر روز، خورشید در مقایسه با ستار های دیگر حدود 1 درجه ( به اندازه ماه در آسمان) حرکت می کند. حالا، اگر شما این گردش کوچک خورشید را که بخاطر گردش زمین بدور آن متوجه می شویم نیز اضافه کنید در آنصورت با گردش زمین بدور محور اش 24 ساعت کامل را بدست می آورید.

8.      یک سال زمینی 365 روز نیست

در واقع 365.2564 روز است. این بار اضافه شد. 0.2564 روز، نیاز برای سال کبیسه را تکمیل می کند. به همین خاطر است که حالا در گاهنامه میلادی هر سال با عدد 4 مانند 2004، 2008 و غیره قابل تقسیم است و تا اینکه بین 100 (1900، 2100 و غیره) قابل تقسیم باشد... و چنین ادامه خواهد داشت تا زمانیکه بین 400، (1600، 200 و غیره) قابل تقسیم گردد.

 9.      زمین تنها یک قمر و دو سیاره هم مدار  دارد

چنانچه میدانید، زمین یک قمر (ماه) دارد. اما آیا میدانید که دو سیارک دیگر در یک مدار مشترک به دور زمین قفل شده اند؟ این سیارک ها بنام 3753 کرویتین و 200229AA  یاد می شوند. در مورد ماه زیاد توضیح نمی دهم، زیرا مطمئن ام که همه شما آن را به خوبی شناخته اید.

 اما سیارک 3753 کرویتین که قطر آن 5 کیلومتر است بنام قمر یا ماه دوم زمین یاد می شود. در واقع بدور زمین نمی گردد، بلکه یک مدار هماهنگ شده با زمین دارد. این قمر دارای یک مداری است که گویا زمین را در مدار اش دنبال می کند، اما در حقیقت در یک مسیر جداگانه بدور خورشد، مدار خودش را طی می کند.

 سیارک 200229AA فقط 60 متر قطر دارد و مدار آن بدور زمین شبیه نعل اسب است که هر 95 سال آن را به زمین نزدیک تر می سازد. طی حدود 600 سال، بنظر میرسد که زمین را در مداری شبیه مدار یک ماهواره دور بزند. دانشمندان پیشنهاد می کنند که این سیارک می تواند یک هدف خوب برای یک مأموریت اکتشافی فضایی باشد.

 10.   زمین تنها سیاره ای است که در آن حیات وجود دارد

ما وجود آب را در گذشته های مریخ و ذرات لازم برای ایجاد حیات را در تیتان قمر زحل کشف نمودیم. ما می توانیم آمونیو اسید ها را در یک سحابی در اعماق فضا ببینیم، اما زمین یگانه جای است که حیات در آن کشف شده است.

 اما اگر در سیارات دیگر هم حیات وجود داشته باشد، دانشمندان در حال آزمایشاتی اند تا ما را در یافتن این حیات کمک کند. یک مدارگرد دیگر بنام آزمایشگاه علمی مریخ، طی چند سال آینده به سوی این سیاره می رود و با تجربیاتی مجهز می باشد که می تواند حیات را در خاک این سیاره کشف کند. آنتن های بزرگ رادیویی با بررسی ستاره های دور دست، سعی می کنند تا انواع سیگنال های حیات هوشمندی را که از فضای میان ستاره ای عبور کند، بشنوند. و حالا تلسکوپ های فضایی مانند مأموریت داروین ایسا (سازمان فضایی اروپا) چنان قوی اند که می توانند حضور حیات را در دنیا های دیگر حس کنند.

 اما فعلأ همه میدانیم که زمین یگانه جای است که حیات در آن وجود دارد و این خود یک واعیت جالب است . 

همه چیز در باره ی ماه

           ماه

ماه دارند. زمین یک ماه دارد و مریخ دو ماه کوچک دارد. در عوض سیاره های خارجی تر خیلی بزرگ مثل منظومه های شمسی کوچک هستند. چون تعداد زیادی ماه دارند که دور آنها می گردند. مشتری 25 ماه دارد که دست کم شش مایل یا ده کیلومتر قطر دارند و تعداد زیادی هم ماه های کوچک تر دارد. چهار تا از ماه های بزرگ تر مشتری به ماه های گالیله مشهورند. چون گالیله ستاره شناس مشهور ایتالیایی آنها را در سال 1610 با یکی از اولین تلسکوپ ها کشف کرد. بزرگ ترین ماه گالیله بزرگ ترین ماه منظومه شمسی هم هست و گانیمد(Ganymede)  نام دارد. این ماه حتی از سیاره های پلوتون و عطارد هم بزرگ تر است. زحل 25 ماه دارد که دست کم شش مایل یا ده کیلومتر قطر دارند و تعدادی ماه های کوچک تر هم دارد. بزرگ ترین ماه زحل تیتان (Titan)  جوی ضخیم تر از جو زمین دارد و قطرش از پلوتون و عطارد هم بزرگ تر است. اورانوس 21 ماه دارد. تعداد ماه های نپتون 11 تاست. دانشمندان حدس می زنند که سیاره های خیلی بزرگ شاید ماه های ریز خیلی بیشتری داشته باشند که هنوز کشف نشده اند. پلوتون اصلاً ماه ندارد.

ماه زمین

ماه تنها قمر طبیعی زمین است. با این که ماه درخشان ترین جسم در تاریکی شب است، مثل زمین و بقیه سیاره ها از خود نور ندارد و نور خورشید را باز می تاباند. ماه یک کره  سرد و خشک است که سطحش ازسنگ و گرد و خاک پوشیده شده. ماه, جو ندارد. بیش از 70 فضاپیما تا به حال به ماه فرستاده شده و 12 فضانورد به سطح ماه قدم گذاشته اند و 320 کیلوگرم از سنگ و خاک ماه را به زمین آورده اند.

سطح ماه تاریک و روشن است. مناطق روشن زمین های بلند هستند. مناطق تاریک, مکان هایی هستند که میلیاردها سال قبل, زمانی که آتشفشان ها انفجار داشته اند, گدازه در آنها جریان داشته. سپس گدازه منجمد شده و سنگ صافی را تشکیل داده

نتایج مأموریت هایی که اخیراً انجام شده بر این دلالت دارد که ممکن است در قطب های ماه مقداری یخ وجود داشته باشد. درسال 1998 وجود مقداری یخ آب در هر دو قطب گزارش شد. برخورد ستاره های دنباله دار با ماه, آب را به ماه منتقل کرده است و مقداری از این آب ها به مناطق خیلی سرد و بسیار تاریک قطب ها رفته اند.

فاصله زمین تا ماه با اشعه لیزری که از زمین فرستاده شد, با احتمال خطای پنج سانتی متر اندازه گیری شد. این اشعه بازتاب دهنده لیزر توسط فضانوردان روی  ماه کار گذاشته شد

دانشمندان عقیده دارند که حرکت ماه به دور زمین باعث شده در طی میلیاردها سال زمین ثبات آب وهوایی خیلی بیشتری پیدا کند و همین ممکن است بر رشد و توسعه زندگی بر روی زمین اثر گذاشته باشد.

یکی از نمونه های تأثیر ماه برآب وهوای زمین جزر و مد است.

همیشه یک طرف ماه رو به زمین است. چون ماه خیلی نزدیک به همان مدتی که یک باربه دور زمین می گردد یک بار هم  دور محورش می چرخد. طرف دیگر ماه برای اولین بار در سال 1959 مشاهده شد. در این سال فضاپیمای "لونا"ی اتحاد شوروی سابق به دور ماه گشت و از آن عکسبرداری کرد. نیل آرمسترانگ و باز آلدرین در فضاپیمای "آپولو 11" ناسا که مایکل کالینز هم در آن بود، اولین انسان هایی بودند که در سال 1969 به ماه قدم گذاشتند. برای کسب اطلاعات درباره رکوردهای فضانوردان .

اگر ما روی ماه بایستیم آسمان را همیشه حتی در طول روز تاریک می بینیم. همین طور در هر جای ماه که بایستیم -البته از جایی که بتوانیم زمین را ببینیم- زمین را همیشه ثابت در یک نقطه در آسمان می بینیم. چرخش زمین فقط قاره های مختلف را به انسانی که روی ماه است نشان می دهد.

ماه چگونه به وجود آمده؟

یک نظریه می گوید که جسمی به اندازه مریخ به زمین برخورد کرده. در نتیجه موادی از زمین به خارج فوران کرده است. این مواد بیرون ریخته شده از زمین با موادی که از جسمی که با زمین تصادف کرده بودند جدا شده، با هم ابری از سنگ های بخار شده را در اطراف زمین تشکیل می دهند و در مدار زمین قرار می گیرند. ابر سرد می شود، به هم فشرده می شود و به یک حلقه کوچک تبدیل می شود. اشیاء کوچک با هم جمع می شوند و ماه را تشکیل می دهند.

سرعت زیاد جمع شدن این مواد کوچک انرژی زیادی را به صورت گرما آزاد می کند. در نتیجه ماه گداخته می شود و اقیانوسی از مواد مذاب یا سنگ گداخته تشکیل می شود. این گدازه به آهستگی سرد و جامد می شود. دانشمندان از روی سن قدیمی ترین سنگ هایی که از ماه جمع آوری شده به این نتیجه رسیده اند که ماه حدود 5/4 میلیارد سال قبل تشکیل شده است.

چرا ماه تیره و روشن است؟

یشه علت وجود لکه های تاریک و روشن روی ماه برای بشر سؤال بوده. حالا مشخص شده که لکه های روشن ماه در واقع  کوهستان های بلند ماه است که ترآ (Terrea)، که یک کلمه لاتین است و معنی زمین یا خشکی را می دهد نامیده می شود. البته در واقع این بخش های بلند پوسته اصلی ماه هستند که بعدها بر اثر برخورد سیارک ها، شهاب سنگ ها و ستاره های دنباله دار صدمه دیده و فرورفتگی پیدا کرده اند. در واقع  قسمت های تاریک که "ماریا" نامیده می شوند، همین گودال هایی هستند که بر اثر برخورد به وجود آمده اند و بین 5/2 تا چهار میلیارد سال قبل با گدازه های تیره پر شده اند. منطقه ماریا نسبت به مناطق دیگر جوان تر است. برای کسب اطلاعات بیشتر درباره چاله های ماه اینجا را کلیک کنید.

مدار ماه

ماه به طور متوسط حدود 238900 مایل (384 هزار کیلومتر) از زمین فاصله دارد. موقعی که ماه از همیشه به زمین نزدیک تر است، فاصله اش تا زمین 221460 مایل (356410 کیلومتر) می شود. زمانی که از همیشه از زمین دورتر است یعنی در موقع اوج, 252700 مایل ( 406700 کیلومتر) از زمین فاصله دارد. البته به طور کلی ماه در حال دور شدن از زمین است. ولی سرعت دور شدن آن بسیار کم و حدود 2/3 سانتی متر یا (2/11اینچ) در هر سال است.

ماه درتقریباً یک ماه زمینی (27 روز و هشت ساعت) یک بار دور زمین می گردد. در همین مدت هم یک بار دور محورش می چرخد. در نتیجه همیشه یک طرفش به سمت ماست.

مدار ماه در طول زمان گسترش پیدا کرده به طوری که حالا ماه کندتر از قبل دور زمین می گردد. البته زمین هم حالا کند تر از قبل می گردد. برای مثال یک میلیارد سال قبل ماه به زمین خیلی نزدیک تر از حالا بود. یعنی حدود 200 هزار کیلومتر از زمین فاصله داشت و فقط 20 روز طول می کشید که دور زمین بگردد. همچنین روز زمین به جای 24 ساعت 18 ساعت بود. جزر و مدهایی هم که ماه بر روی زمین ایجاد می کرد خیلی قوی تر از حالا بود. چون ماه به زمین نزدیک تر بود.

لیبریشن

مردم روی زمین بعضی وقت ها می توانند یک بخش کوچک از طرف دیگر ماه را ببینند و به این ترتیب ما می توانیم 59 درصد سطح ماه را از روی زمین ببینیم. البته همیشه همین 59 درصد رو به ماست و بقیه ماه که بخش دورتر است را هیچ وقت نمی توانیم ببینیم. این موضوع به خاطر تفاوت ها در درجه حرکت مداری ماه ( لیبریشن مربوط به عرض جغرافیایی) است.

خسوف

در هر 6585 روز یعنی هر 18 سال یک بار، خورشید، ماه و زمین درست در یک موقعیت و راستا قرار می گیرند. در نتیجه نور خورشید به ماه نمی رسد و ماه تاریک می شود.

اندازه

قطر ماه 2140 مایل (3476 کیلومتر) است که 27 درصد قطر  زمین است. یعنی قطر ماه کمی بیش از یک چهارم قطر زمین است.

تأثیر جزر و مد ناشی از جاذبه ماه بر روی زمین, حدود دو برابرقوی تر از تأثیر جزر و مد ناشی از جاذبه خورشید است. میزان تفاوت اندازه زمین و ماه در مقایسه با سیاره های دیگر و ماه هایشان کم است. بقیه سیاره های منظومه شمسی که ماه دارند, ماه هایشان در مقایسه با خود سیاره خیلی کوچکند و تأثیرکمتری روی سیاره دارند.

جرم و جاذبه

جرم ماه حدود یک به 81 جرم زمین است که بالغ بر 7/35 ضربدر 10به توان 22 کیلوگرم می شود.

به خاطر این که ماه جرم کمتری نسبت به زمین دارد، نیروی جاذبه اش هم حدود یک ششم جاذبه زمین یا فقط 17 درصد جاذبه زمین است. برای مثال یک فرد 100 پوندی (45 کیلوگرمی) وزنش روی ماه 17 پوند (6/7 کیلوگرم) می شود. همچنین اگر کسی جسمی را از بالای ماه رها کند آن جسم بسیار کندتر از همان جسم در کره زمین به سطح ماه بر می گردد. تراکم یا چگالی ماه 3340 کیلوگرم در متر مکعب است که حدود سه پنجم چگالی زمین است.

دما

دمای ماه در طول روز به حدود 130 درجه سانتی گراد (265 درجه فارنهایت) می رسد. دما در شب پایین می آید و به 173- درجه سانتی گراد (280- درجه فارنهایت) می رسد. در بعضی از گودال های عمیق نزدیک قطب ها دما همیشه نزدیک 240- درجه سانتی گراد (400- درجه فارنهایت) است.

جو

ماه جو ندارد. اما مقادیر کمی از گازهایی مشخص بالای سطح ماه هستند. این گازها اکثراً به صورت باد خورشیدی به ماه رسیده اند. باد خورشیدی جریان مداومی از از گازهاست که از خورشید می آید و بیشتر شامل هیدروژن و هلیوم است و همراه با آن مقداری نئون و آرگون نیز وجود دارد. به خاطراین که ماه جوی مثل جو زمین ندارد, همیشه حتی در طول روز آسمان ماه همیشه سیاه است و همیشه می توان ستارگان را دید. همچنین ماه در سکوت است. با وجود این که امواج صوتی درمیان هوا سفر می کنند، هیچ صدایی نمی تواند به ماه برسد.

ماریا

ماریا معنی دریا می دهد. ماریای روی ماه نقاشی های روی ماه است که ما از زمین می بینیم. این نقاشی ها به خاطر این ماریا نامیده می شوند که ستاره شناسان اولیه فکر می کردند این مناطق دریاهای خیلی بزرگی هستند. ماریا بیشتر روی طرفی از ماه متمرکز شده که رو به زمین است. طرف دورتر از این طرح ها بسیار کم دارد.

آتشفشان ها

بعد از دوره آتشفشانی در ماه, ماه سرد شد و از آن موقع تقریباً بدون تغییر باقی مانده. به جز تغییراتی که بر اثر جریان ثابتی از بارانی از شهاب سنگ ها و ستاره های دنباله دار, بر روی ماه ایجاد می شود. سطح ماه از شن و خاکستر زغال با مقدار زیادی خاک نرم تشکیل شده. این سطح نرم, باریک است و ضخامت آن از دو متر درجوان ترین بخش ماریا تا شاید 20 متر در قدیمی ترین سطح کوهستان متغیر است.

بر خلاف زمین، در حال حاضر ماه حرکت صفحات پوسته یا آتشفشان های فعال ندارد. فضانوردان آپولو در دهه 1970 زلزله های کوچکی را در عمق چند صد کیلومتری ماه ثبت کردند. وجود فوران های کوچکی از گاز هم از بعضی از گودال ها گزارش شده است.

چاله آریستارچاس (روی گوشه اشنوس پروکلاروم). این چاله گرد بسیار عظیم 25 مایل (40 کیلومتر) قطر دارد و از لبه تا کف آن 2/2 مایل (6/3 کیلومتر) عمق دارد. مقدار بسیار زیادی مواد پرتابی (موادی که بر اثر برخورد بیرون افتاده اند) چاله را احاطه کرده است

سطح ماه از میلیون ها گودال پوشیده شده که اکثراً گرد هستند و به وسیله شهاب سنگ ها، ستاره های دنباله دار و سیارک ها ایجاد شده اند. ماه جو ندارد تا در مقابل برخورد اشیاء از آن حفاظت کند. در حالی که زمین جو دارد و بیشتر اشیائی که از فضا می آیند به جو زمین برخورد می کنند و می سوزند.

همچنین در ماه باد وجود ندارد و فعالیت زمین شناسی اندکی در ماه صورت می گیرد و این باعث می شود این گودال ها پوشیده نشوند و همین طور بدون تغییر باقی بمانند تا شیء بعدی به آن برخورد کند و آن را تغییر دهد.

قطر این گودال ها به صدها کیلومتر می رسد. اما تعداد زیادی از این گودال ها با گدازه پوشیده شده اند و فقط بخش هایی از خارج آنها قابل دیدن هستند.

بزرگ ترین گودال ماه کلاویوس (Clavius) است که 160 کیلومتر )100 مایل) قطر دارد. 

ریل به دره های باریک وطولانی روی سطح ماه گفته می شود. "ریل هادلی" دره ای طولانی روی سطح ماه است. این ریل 125 کیلومتر (75 مایل) طول و 1300 پا (400 متر) عمق و تقریباً یک مایل (1500 متر) در عمیق ترین نقطه عمق دارد. این دره با گدازه بازالتی مذابی پوشیده شده که کانال شیب داری را لایه لایه کرده. 

ماه یا سیاره دوگانه

زمین و ماه از نظر اندازه به هم نزدیکند. قطر ماه یک چهارم قطر زمین است و جرم ماه یک به 81 جرم زمین است و از این نظر با بقیه سیاره ها و ماه هایشان متفاوتند. بقیه سیاره ها و ماه هایشان از نظر اندازه این قدر به هم نزدیک نیستند. ماه واقعاً دور زمین نمی گردد. بلکه هماهنگ با زمین دور خورشید می گردد.

کاشفان ماه

از سال 1959 دانشمندان شروع به کشف ماه از طریق فضاپیماهای روبوت کردند. در آن سال اتحاد جماهیر شوروی سابق یک فضاپیما به نام لونا3 (Luna3) را به طرفی از ماه که دیده نمی شود فرستاد. این فضاپیما اولین عکس ها را از طرف دیگر ماه گرفت. لونا در زبان لاتین معنی ماه می دهد.

 

جای پای باز آلدرین فضانورد روی  ماه. عکس از آپولو11 در 1969

در سال 1969 فضاپیمای آپولو روی ماه نشست و نیل آرمسترانگ اولین بشری بود که قدم به کره ماه گذاشت. 

سنگ های ماه

فضانوردان ناسا 842 پوند (382 کیلوگرم) از سنگ های ماه را برای مطالعه به زمین آورده اند. ترکیب سنگ های ماه خیلی شبیه به ترکیب سنگ های زمین است.

ماه آبی

وقتی در طول یک ماه زمینی دو بار ماه کامل دیده می شود, به ماه کامل دوم ماه آبی گفته می شود. هر فصل سه ماه کامل دارد. اگر چهار ماه کامل در یک فصل رخ دهد, ماه سوم ماه آبی نامیده می شود.

منشا پیدایش منظومه شمسی

منشا پیدایش منظومه شمسی  

از زمانی که بشر پا روی این کره خاکی نهاد سعی در یافتن مفاهیم اصلی جهان اطراف خود داشت؛ جهانی پر از شگفتی که او را با ساز و کار خودش غرق در تفکرات گوناگون می کرد. از همان ابتدا، بشر تمایل داشت به منشأ، چرایی و چگونگی پدیده های پیرامون خود پی ببرد. او سیر تکاملی خاصی را طی می کرد. انسان های اولیه برای یافتن پاسخ ها از تخیل خود بهره می جستند. آنان نسبت به فرهنگ و آداب و رسوم خود برای هر اتفاق دلیل می آورند. به این ترتیب اسطوره ها و خدایان پای به جهان گذاشتند. هر آنچه اتفاق می افتاد نبردی پایان ناپذیر بین خیر و شر بود. بعدها که بشر بیش از پیش دارای تمدنی استوار شد، فرضیه ها به جای اسطوره ها بر تخت نشستند. اما این فرضیه ها معمولاً عاری از نگاهی دقیق و سنجیده بودند.

با گذر زمان بشر به وضعیت مطلوبی رسید. بعدها آنچه علم نامیده می شد کم کم راه خود را از روش های اندیشه فلسفی جدا کرد. علم دارای روش هایی خاص شد و قطعیتش گویی بر همگان ثابت شده بود. اما هر چه زمان به جلو حرکت می کند راه تاریک شناخت، روشن تر می شود. امروزه دیگر در آنچه علم می نامیم روش ها بیانگر کلیشه یی یگانه نیست و به درستی آموخته ایم که علم هم اشتباه می کند. امروزه علم همچون نوشدارویی هر لحظه خود را باز می ایستاند و قد می کشد.

شناخت جهان در پیش دیدگان گذشتگان در منظومه شمسی و پنج سیاره دیگرش خلاصه می شود. ستارگان یا همان کواکب، سوراخ هایی بودند که بر گنبد آسمان قرار داشتند؛ گنبدی که فرای آن آتشی فروزان شعله ور بود. در مورد منظومه شمسی اولین فرضیه ها حاکی از آن بود که زمین مرکز عالم است و خورشید و سیاره ها و ستارگان، همگی زمین را فراگرفته اند. سپس این گونه فرضیه ها که همچون باوری قوی در اذهان عمومی بود، کم کم رنگ باخت و در مسیر سخت روبه رو، حقایقی دیگر روشن شد. خردمندان و دانشمندان زیادی این شجاعت را به خود راه دادند تا پا را فراتر گذارند و زمین را از جایگاه والای مرکزیت عالم به زیر افکنده و در مکانی عادی همچون دیگر سیاره ها بنشانند. اکنون خورشید مرکزیت داشت.

امروز می دانیم منظومه شمسی ما از یک ستاره به نام خورشید و هشت سیاره به همراه تعدادی سیاره کوتوله و همچنین هزاران سیارک و دنباله دار تشکیل شده است. اما منشاء منظومه شمسی به همراه تمام اجزایش که در دام گرانش ستاره مرکزی یعنی خورشید افتاده اند، چیست؟

نظریه یی بیان می کند سیاره ها و دیگر اجزای منظومه شمسی همگی از دل ستاره مرکزی منظومه، یعنی خورشید خارج شده اند به این صورت که زمانی ستاره یی از کنار خورشید در حال عبور بوده و به دلیل گرانش متقابل بخشی از ماده داخل خورشید را به بیرون کشیده است و سپس این مواد به هم چسبیده اند و خرده سیاره ها را تشکیل داده اند. خرده سیاره ها هم به دلیل گرانش جذب یکدیگر شده و سیاره ها را به وجود آورده اند. این نظریه به نام نظریه برخورد معروف است. نظریه یی دیگر بیان می کند سیاره ها در جایی از فضا تشکیل شده و سپس به دام گرانش خورشید افتاده اند و منظومه شمسی شکل گرفته است. این نظریه به نام نظریه گیراندازی تصادفی معروف است.

اما تمام این فرضیه ها و نظریات نمی توانستند دلایل علمی کافی برای توجیه چگونگی منظومه شمسی بیاورند. در منظومه شمسی تمام اجزا تقریباً در یک صفحه به دور خورشید می چرخند و 99 درصد از جرم کل منظومه شمسی در خورشید موجود است. آنچه موجب سوال بیشتر می شود این است که چرا تمام سیاره ها با حرکتی یکسان (پادساعت گرد) به دور خورشید در حال چرخش اند؟

وجود همین پرسش ها از اعتبار نظریات بالا یعنی نظریه های برخور و گیراندازی تصادفی به شدت می کاهد.

امروزه نظریه یی به نام نظریه سحابی بیشترین توجیه را برای چگونگی تشکیل منظومه شمسی دارد. بنابراین نظریه منظومه شمسی ما از ابری گازی که اخترشناسان آن را سحابی می نامند، تشکیل شده است. بیشتر جرم در مرکز این سحابی هیدروژنی متمرکز بوده است. در سحابی اولیه اتم ها به دلیل گرانش متقابل به یکدیگر می چسبیدند و ذرات و غبار را تشکیل می دادند. ذرات و غبار هم اجرام کوچک را شکل داده و از به هم پیوستن اجرام کوچک، خورشید و سیاره ها (پیش سیاره ها) تشکیل شده اند. این روند میلیون ها سال ادامه داشت. سحابی اولیه گردشی پادساعت گرد داشته است به این ترتیب زمانی که سیاره ها در حال شکل گرفتن بوده اند، حرکت اولیه خود را حفظ کرده اند، به صورتی که امروز سیاره های منظومه شمسی با گردشی پادساعت گرد به دور خورشید می چرخند و چون تمام سیاره ها از ابری یکسان تشکیل شده اند، دلیلی بر یکسان بودن مواد تشکیل دهنده سیاره های منظومه شمسی است. و با گردش سحابی هیدروژنی اولیه تمام اجزا طوری تشکیل شده اند که گویی همگی بر قرص مسطحی واقع شده اند. همچنین نظریه سحابی به خوبی نشان می دهد که چرا خورشید و سیاره ها و دیگر اجزای منظومه شسمی ما تقریباً عمری یکسان و معادل با 6/4 میلیارد سال دارند. چون بیشتر جرم موجود در مرکز سحابی از هیدروژن متمرکز تشکیل شده بود، در نتیجه بیشترین ماده هم آنجا جمع شده و مقدار این ماده آنچنان زیاد بوده است که توانسته خورشید را شکل دهد. سیاره ها به دلیل آنکه نتوانستند جرم کافی به دست آورند، در درون شان فرآیند هم جوشی هسته یی (همانند آنچه در درون خورشید رخ می دهد)، رخ نداد. خورشید، یگانه ستاره منظومه شمسی به دلیل جرم زیاد، فشار زیادی هم در مرکزش به وجود آمد به طوری که شروع به درخشیدن کرد. به این ترتیب منظومه شمسی ما از ابری گازی متولد شد.

مقایسه ی ابعاد کرات منظومه شمسی

مقایسه ی ابعاد کرات منظومه شمسی 

 که گواهی است بر  عظمت و بزرگی این دنیا و خالق آن . 

 

 

 

نجوم

ستاره‌شناسان مدعی وجود قمر دوم برای زمین شدند

16 مرداد 1390 - برخی ستاره‌شناسان در بررسی‌های خود مدعی شده‌اند که زمین در ابتدا از دو قمر برخوردار بوده تا اینکه یکی از آنها با دیگری برخورد کرده است. برخی ستاره‌شناسان در بررسی‌های خود مدعی شده‌اند که زمین در ابتدا از دو قمر برخوردار بوده تا اینکه یکی از آنها با دیگری برخورد کرده است. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، در نتیجه این برخورد بزرگ، کره زمین با یک قمر تقریبا بی‌قرینه بزرگ تنها مانده است. دانشمندان نجوم دانشگاه کالیفرنیا در سانتاکروز، این سناریو را برای توضیح چرایی پرتپه‌تر بودن سوی دیگر ماه نسبت به چهره‌ای که ما همیشه از زمین مشاهده می‌کنیم، ارائه کرده‌اند. این نظریه که در مقاله‌ای در مجله «نیچر» ارائه شده با مدل‌های رایانه‌یی از چگونگی رویداد این واقعه و تصویری از قمر بزرگتر که به قمر کوچکتر اصابت کرده، تکمیل شده است. کارشناسان خارجی این نظریه را منطقی خوانده‌، اما هنوز نظر قطعی خود را در مورد آن اعلام نکرده‌اند. این رویداد احتمالا حدود 4.4 میلیارد سال پیش، مدتها قبل از وجود هرگونه نشانه حیات بر روی زمین اتفاق افتاده است. طبق این سناریو این دو قمر، جوان بوده و 100 میلیون سال پیش از برخورد یک سیاره بزرگ با زمین به وجود آمده بودند. هر دو قمر دور زمین چرخیده و تقریبا با هم در کهکشان رشد کرده بودند که در آن زمان قمر کوچکتر در پشت خواهر بزرگتر خود حرکت می‌کرده است. قمر کوچکتر طبق این مطالعات از وزن کمی برخوردار بوده و دومی سه برابر عریض‌تر و 25 برابر سنگین‌تر بوده است. گرانش قمر بزرگتر به قدری قوی بود که مقاومت جسم کوچتر را شکسته و آن را به سوی خود جذب کرده است. دانشمندان سرعت برخورد قمر کوچکتر با ماه را حدود 800 کیلومتر بر ساعت تخمین زده‌اند که در مقایس کهکشانی، سرعت آرامی به شمار می‌رود. از این رو در پی این برخورد، سنگها و تکه‌های قمر کوچکتر در فضا پراکنده شده و آسیبی به قسمتهای دیگر ماه نرسانده‌اند. منبع: ایسنا

کره مریخ به بالاترین درجه درخشش دراسمان شب در 5 شهریور خواهد رسید
اون به اندازه کره ماه تمام بزرگ با چشم غیر مسلح به نظر خواهد رسید
این وقتی است که در روز 5 شهریور کره مریخ به فاصله 634 مایلی خود به زمین میرسد.
حتما در راس ساعت 12:30 بعد از ظهر ( نیمه شب) آسمان را تماشا کنید
به نظر خواهد رسید که آسمان دو ماه دارد !!!
این امر 1200 سال دیگر دوباره اتفاق خواهد افتاد

این لحظه را با دوستان خود شریک شوید زیرا هیچکس زنده ای دوباره این اتفاق را نخواهد دید

باز چند روز پیش، ایمیلی به دستم رسید که حاوی متن بالا بود. بار اول نیست که چنین نامه هایی بین دوستان و آشنایان در جاهای مختلف ( و در سراسر دنیا با زبانهای گوناگون) رد و بدل می شود. چند سال پیش نیز (1383) همین هیاهو راه افتاد و آخرش هم خبری از دو ماه در آسمان نشد!

داستان به تابستان سال 1382 بر می گردد. منجمان آماتور (و البته همه علاقمندان به پدیده های سماوی) در سراسر دنیا منتظر پدیده ای نادر بودند که 5 شهریور همان سال رخ داد. قضیه از این قرار بود که سیاره مریخ به نزدیکترین فاصله خود از زمین طی سالهای اخیر می رسید، یعنی دقیقا 55,758,006 کیلومتر!. این کمترین فاصله بین این دو سیاره است که از 24 سپتامبر 57617 قبل از میلاد مسیح رخ داده بود. در آن سال مریخ از ,55,718,000 کیلومتری زمین گذشت. ( نه فاصله 634 مایلی!)

مدار مریخ ( و البته همه سیارات) بیضی است که خورشید در کانون آن قرار دارد. اما این بیضی ها، دقیقا به یک شکل به دور خورشید قرار نگرفته اند. بنابراین فاصله بین سیارات منظومه، کم و زیاد می شود. مثلا و البته بطور تقریب، مریخ در بیشترین فاصله از زمین حداکثر 399,000,000 کیلومتر و در نزدیکترین حالت 56,000,000 کیلومتر فاصله می گیرد که اختلاف بین این دو حدود 343,000,000 کیلومتر است!.

این تغییر فاصله باعث افزایش زاویه دید و در نتیجه بزرگتر دیده شدن جسم( مریخ) می گردد. تصویر زیر که بصورت ترکیبی تهیه شده، نشان می دهد که قطر ظاهری مریخ ( همان زاویه دید) چطور از بهمن سال 1373 (فوریه 1995) تا شهریور 1382 ( آگوست 2003) افزایش یافته است.

اندازه ظاهری اجرام را در آسمان بر حسب زاویه قوسی اندازه می گیریم. مثلا قطر ظاهری خورشید تقریبا نیم درجه قوسی یا به اختصار و بنابر ادبیات رایج بین منجمان، نیم درجه (تقریبا 0.53 درجه) است. قطر ( ظاهری) ماه نیز تقریبا همین قدر است( و به همین دلیل است که گاهی شاهد خورشید گرفتی کلی هستیم!).

در تصویر بالا، قطر ظاهری مریخ در بهمن 1373 از 0.00385 درجه قوسی ( 13.86 ثانیه قوسی) به 0.006975درجه قوسی (25.11 ثانیه قوسی) در شهریور 1383 رسیده است، یعنی تقریبا دو برابر. یادتان باشد که هر درجه قوسی برابر 60 دقیقه قوسی و هر دقیقه قوسی برابر 60 ثانیه قوسی است. یعنی 1 درجه قوسی = 3600 ثانیه قوسی) ( این ثانیه قوسی، آن ثانیه نیست! و نباید آنرا با واحد اندازه گیری زمان اشتباه گرفت.)

پنجم شهریور امسال، مریخ به فاصله تقریبی 301,786,000 کیلومتر از زمین خواهد رسید که حتما از 55,758,006 کیلومتر سال 1383 بیشتر است! و بنابراین مریخ به هیچ وجه بزرگتر از چیزی که آن سال در آسمان دیده شد، نخواهد بود. بنابراین یا باید منتظر معجزه باشید و یا به هر ترتیبی که خود می دانید، به من اعتماد کنید.

در به وجود آمدن این شایعه هیچ فردی به اندازه خود کاربران ایرانی که این طور ایمیل ها را بدون ذکر منبع و توضیحات علمی می پذیرند مقصر نیستند. همانطور که در این چند سال اینچنین ادعاهایی تنها به شکل ایمیل بین کاربران دست به دست شده و هیچ اثری در وب سایتهای علمی از این پدیده یافت نمیشود. بنابراین آیا بهتر نیست که کاربران ایرانی جهت کسب اخبار علمی روز به منابع موثق موجود مراجعه کرده و اینگونه ایمیل ها را نادیده بگیرند؟

خورشید گرفتگی

یک کلیپ دیدنی از خورشید گرفتگی  

دریافت فایل